اشعار

دلم سه شنبه شـبی بـاز راهی قـم شد            کنار درب حرم، بین زائـران گم شد

نگاه چـشـم تــرم تا به گـنـبدت افـتاد            دوبــاره شیـفتـۀ رنگ زرد گـندم شد

---

به یاد مسجـد و بـاب الجـواد افـتـادم            سرود عاشقی ام، یا امام هـشـتـم شد

به محـض بـردن نــام امـام آیــنـه ها            لـبـان آیـنـه هـایـت پــر از تـبـسّـم شد

به استحاله کشاندی مرا به لبـخـنـدی            دو چشم مملو اشکم، دو خمرۀ خُم شد

سلام بر تو و بر خـانـدان اطـهـارت

سـرم به زیـر قــدوم تــمــام زوّارت

از آب شور حرم، شوق و شور می گیرم            وضو برای تشرّف به طور می گیرم

ستاره ام، که در این آسمـان ظلمانی            از آفـتـاب حـضور تو نـور می گیرم

چقدر زائر عـاشـق، شبـیه کودکی ام            ضریح مرقدتان را به زور می گیرم

چه افـتخار عظیمی است آمدن اینجا            عجیب نیست که حسّ غرور می گیرم

برای رد شـدنـم از پـل صراط جـزا            ز دست لطف تو برگ عبور می گیرم

سـلام بر تو و بر خـانـدان اطهـارت

ســرم بـه زیـر قــدوم تـمـام زوّارت

نسیم مرقدتان عطر کوچه باغ بهشت            بَرَد ز خاطره ها غصّۀ فراق بهشت

رواق های حریمت بهشت نور و بلور            بلند گـنـبـد نورانـیـت، چـراغ بهشت

مـدام روز قـیـامت پـی تـو می گردم            نمی روم به جهنّم، و یا سراغ بهشت

شکسته باد دو پایم، اگر که روز حساب            بدون تو بگـذارم قـدم به بـاغ بهشت

منـم مـدیـحـه سـرایی که آرزو دارم            جوار باغ تو باشم، شده کلاغ بهشت!

سـلام بر تو و بر خـانـدان اطهارت

سـرم بـه زیـر قــدوم تـمـام زوّارت

: امتیاز

ازشب میلاد تو اینگونه حاصل می شود         ماه، روز اول ذی الـقعـده کامل می شود

بارهـا سـر در مـیـارد از شب میـلاد تو         تا که جبرائیل ازخورشید غافل می شود

---

گـوئـیـا شـأن نـزولـش می شود ایران ما         هرچه بر موسی بن جعفر سوره نازل می شود

خاک مشهد نسخۀ ایرانی کرب وبلاست         حضرت معصومه زینب را معادل می شود

هرچه قابل تر در این مجموعه ناقابل تر است         هرچه ناقابل در این مجموعه قابل می شود

هرکسی از خویش داخل گشت خارج می شود        هرکسی از خویش خارج گشت داخل می شود

هرکسی درشهر عاقل گشت عاشق هم نشد         هرکسی درصحن عاشق گشت عاقل می شود

رتبه ها بر عکس دنیا می دهد اینجا جواب         شاه با ترفیع در صحن تو سائل می شود

درحریمت شعر گفتن کار خود را می کند         "شاطر عباس قمی" هم گاه "دعبل"می شود

اشک وقتی واقعی شد در حرم هم سرگرفت         پس به جای مُهر پیشانی من گل می شود

هرکسی طرز ارادت را به تو توضیح داد         صاحب یک جلد توضیح المسائل می شود

گوشه ای از لطف پنهان تو که معلوم نیست         گوشه ای از لطف معلوم تو"فاضل"می شود

تاچهل شهرمجاور وسعت اکـرام توست         پس من ِهمسایه ات را نیز شامل می شود

مشکلات سختم آسان شد ولی کاری بکن          دل بریدن از تو دارد باز مشکل می شود

: امتیاز

چـشم دلم به سمت حـرم بـاز می شود            با یک سـلام صبح من آغـاز می شود

پَـر می کشد دلـم به هـوای طـواف تو            وقتی که لحظه لحـظۀ پـرواز می شود

---

قـفـل دلــم شـکـسـتـه کـنـار در حــرم            از مرقدت دری به جنان باز می شود

فـهـمـیـده ام ز حـکـمـت ایــوان آیــنـه            اینجا دل شـکـسـته سبب ساز می شود

کو چشم روشني که ببيند در اين حرم            هر روز چند مرتـبه اعـجـاز می شود

اعجاز توست اينکه دلم يا کريم توست

قـلـب تـپـنـدۀ حـرم قـم، حـريـم توست

اينجا بهشت دختر موسي بن جعفر است            از نفحه ي شهود و تجلي معطر است

برپا شده است مکتب قرآن و اهل بيت            دارالـعـلـومِ مــريـم آل پـيـمـبــر اسـت

 اينجا کليد علم و فقـاهت ارادت است            خاک در حريم تو علامه پـرور است

چشم اميد عالِم عاشق به سوي توست            اينجا شبیه چشمۀ جوشان کـوثـر است

تـنـهـا پنـاهـگـاه دلـم صحن آيـنـه ست            وقـتـي دلـم از آه زمـانـه مـکـدر است

هر شب کنار مرقد تو يک مديـنـه دل            دنبال قـبر مخفي زهـراي اطهـر است

صحن تو غرق بوي گل ياس مي شود

اينجا حضور فـاطمه احساس مي شود

با آنکه هست هر دو جهان مال فاطمه            ايـنـجـا دمـيـده کوکـب اقـبـال فـاطـمـه

بي اختيار پاي ضريحت رسيـده است            هـر زائـري که آمــده دنـبـال فـاطـمـه

دارد تــمـام مــرقـد تـو بـوي آسـمــان            اينجاست سـايـه سار پر و بـال فاطمه

فـرمــود آشـيـانــۀ امـن الــهــي اسـت            صحن و سـراي تو، حـرم آل فـاطـمه

خورشيد آل فـاطـمـه از راه مـي رسـد            هر سال ما اگر که شود سال فـاطـمـه

اي کـاش از بـرای شـمـا یـار می شدم

يک صبح جمـعه لايـق ديـدار مي شدم

خاتون ملک ارض و سما إشـفـعي لنا            مـحـبـوبـۀ حـبـيـب خـدا إشـفـعــي لـنـا

آرامـش و قــرار دل ثــامـن الـحــجـج            اي زيـنـب امــام رضــا إشـفـعـي لـنـا

عصمت دخيل بسته به پرهاي چادرت            اي آفـتـاب حُـجـب و حـيـا إشفـعـي لنا

در هر سحر به سوي ضريح اجـابتت            مـي آورم دو دسـت دعـا إشـفـعـي لـنـا

روي سـيـاه و بـار گـنـاهـان مـا کـجـا            لطف و کـرامـت تو کـجـا إشـفـعي لنا

مهر و ولايـتت شده حـبـل المـتـيـن ما            در صبـحـگـاه روز جـزا إشـفـعـي لنا

يـوم الحـساب، تو همه اميـد شيعـه اي

تنها نه شيعه اهل جهـان را شفـيعه اي

با حبّ تو کسی که دلش را محک زده            طعنه به پـارسـایی حـور و ملک زده

سـرشــار از زلالی نـور یـقـیـن شـود            در مـرقـد مـنــور تــو قـلـب شـک‌زده

از چشمه های فیض تو سیراب می شود            هر کس دلش ز قحطی ایمان ترک زده

تنها نه چشم آدمیان بر عـطای توست            بر گـنـبـد تو دست تـوسـل فـلـک زده

شب های جمعه طوف حرم می‌ کنم ولی            گویا کسی به زخم دل من نـمـک زده

دارد ضـریـح اطهـر تـو بـوی کـربـلا            قـلبم برای دیـدن شش گـوشه لک زده

امشب گره گـشاست دم يا رضا رضا

در دست توست تذکره ي کـربلاي ما

: امتیاز

تاجـی از آفـتــاب سر قــم گــذاشـتـنـد           نـوری ز عشق در دل مـردم گذاشتند

بانو! تو آمدی: سر هر ســـفـرۀ تــهی           سیب گـلاب و سبــزه و گندم گـذاشتند

---

: امتیاز

شکـر بــر مـنّـت خــدا داریـم            بــاز هـم شــوق ربّــنـا داریـم

ما ز یـمن حضور سـبـز شما            دلی از عـشـق با صفـا داریم

---

امشب از لطف یک نگاه شما            حـال زیـبـای یک گـدا داریـم

ما گدا و تویی کـریـمـۀ عشق            چـشـم امـیـد بــر شـمـا داریـم

با حساب دو شهر قـم؛ مشهـد            ما در ایران دو کـربـلا داریم

گرچه از خاک کـربلا دوریم            لا اقـل مـشـهـد الـرضـا داریم

ما درون حـرم کـنـار ضریح            از تـو امــیـّد اعـتــنــا داریــم

قبر مخفی فـاطـمـه اینجـاست            بــاز حـس مـدیـنــه را داریـم

تا نگـاه تو را به خود بخـریم            روی لب ذکـر یا رضا داریم

ای دل آرام حـضرت سلطان

خـواهـر با کـرامت سـلـطـان

دست خـالـی ما و رحـمت تو            چـشـم داریــم بر عـنـایت تـو

سـالـهـا بــوده ایــم مـهــمــانِ            چـشـمـۀ فـیـض با کرامت تو

قدر تو بی حساب چون شب قدر            بی حساب است قدر و قیمت تو

بر دلت مـانـد حـسرت دیـدار            ای فدای نگـاه و حـسـرت تو

آسـمـان بـا هـمه بـزرگـی اش            خیره مانده است بر جلالت تو

غصّه ها از دل رضا می رفت            تا که می دیـد قـد و قـامـت تو

در تو می دید روی زهرا را            بسکه چون فاطمه است هیبت تو

به زنان درس بندگی داده است            چـادر تو، شکـوه و عـفّـت تو

پـیـش مـردم بـدم نکـن بی بی

دست خـالی ردم نکـن بی بی

بی شـمـار و عـدد گـدا داری            به غــم عـشـق مـبـتــلا داری

اینکه ما را کـشـانده ای یعنی            نـظـر دیـگــری بـه مـا داری

درد دوری چه درد جانکاهیست            حـسـرت دیــدن رضــا داری

پـیـر کـرده تـو را غـم دوری            از زمــانــه گــلایـه هـا داری

عــمّــه ی دوم امـــام زمـــان            صبری از جنس کربلا داری

بی بی از عمّه ات بخوان امشب

ای امـان از غـــم دل زیـنـب

پیش چشـمت برادر تو نرفت            سایه اش بود و از سر تو نرفت

از کنارت به کهـنه پـیـراهـن            آه امّــیــد آخــر تــو نــرفــت

بــدنـی زیـر ســمّ مـرکـب هـا            روی نی رأس دلبر تو نرفت

جـرعـه آبی کـنـارتـان بود و            طفل شش ماهه از بر تو نرفت

آخـریـن لحـظـه ها رضـا آمـد            به سرت بود و از سر تو نرفت

تـازیـانـه به پـیـکـرت نـزدنـد

طعـنـه بر داغ مـادرت نزدند

: امتیاز